سایت پلان و محوطه سازی پارک آبی
 
آب اساس هستي و سنگ زيرين خلقت است، شايد رمز اين نكته كه دفتر معرفت پس از نام خالق هستي با آب آغاز مي شود اين باشد كه (آب) در عالم وجود اولين آفريده خداست. ( اول ما خلق الله الماء) يعني اولين آفريده خدا، آب است و نيز آشناترين واژه است براي هر انساني كه در اين عالم زيسته.
انسان همواره باورهاي ديني خود را به گونه اي با طبيعت گره زده است. او آنگاه كه خداي قادر و متعال را در پي آفرينش جهان از تلاش و كار وارسته مي پنداشت و الهه ها و رب النوع ها را دست اندر كار تدبير امور گيتي مي دانست، بر پاي اين رب النوع ها به سجده مي افتاد و زماني كه از انديشه هاي والا برخوردار مي شد و از بند الهه ها مي رست و خداي متعال را همه كاره حيات مي شمرد،
دست تضرع به سوي او مي گشود، تا بر قواي طبيعت فرمان رحمت و لطف دهد و از خشم و غضب بر بشر خاكي در گذرد. از اين رو نمي توان هيچ پديده طبيعي مرتبط با سرنوشت انسان خاكي را بي نگاه به باور و اعتقاد ديني كاويد و ره به راهي روشن گشود.
در مقوله باران و آب كه حضوري سرنوشت ساز در زندگي بشر دارد، اين مهم نمودي روشن تر داشته است. از زمان قديم آب همواره در ميان تمام اديان و ملل جايگاه ويژه خود را داشته و مورد احترام و پرستش خاصي بوده است. مردم با عزت و تكريم همراه با ترس به چشمه ها و آب هاي معجزه گر نزديك مي شوند
در طي مراسم مذهبي اهميتي خاص براي آب قائل شده و حتي آن را پرستيده و خداياني به آن نسبت داده اند. اين ماده در ادوار كهن در انديشه مردمان باستان اساس و نقطه آغازين آفرينش و زايش دانسته مي شد. در اكثر اديان باستان آب باران و عناصر همگون تنها يك مظهر عادي طبيعي نيستند، بلكه اصل و ريشه همه چيزند. آب خميرمايه حيات و خلقت است.
ناصر خسرو قبادياني در ديوان اشعار خويش آفرينش را اين چنين مي نمايد:
نهاد عالم تركيب و چرخ و هفت اختر
شد آفريده به ترتيب از اين چهار گوهر
ز آب روشن و از خاك تيره و آتش و باد
چهار گوهر و هر چهار ضد يكديگر